Zijn kleine pootjes bewogen zich over het plastic boodschappentasje als drie paar schaatsen over een ijsbaan. Zijn minuscule antennes draaiden zijn kopje steeds weer in een andere richting. Plots scheen hij zijn evenwicht te verliezen, en hij buitelde ondersteboven. Op zijn rugje bleef hij liggen spartelen. Aan het plastic had hij geen houvast. Ik zette mijn vinger onder het tasje en wipte hem om. Verschrikt bleef hij een poos zitten. Ik probeerde hem door zacht wiegen van het plastic weer in beweging te krijgen, maar het duurde een tijdje voor hij door scheen te krijgen, dat hij van mij geen kwaad had te verwachten. Zijn antennetjes waren angstig naar achter gevouwen, maar kwamen nu weer naar voren.

Zijn glanzend bruine schildje fascineerde me, maar ook zijn bewegingen. Wat was hij aan het doen? Zocht hij iets te eten? Ik kon het niet zien. Zijn nietige pootjes vormden een opeenvolging van razend snel heen en weer gaan, en dan weer roerloos stil staan. Was hij het zoveelste "stuk ongedierte" dat onze gezondheid bedreigt, of juist een bestrijder van zulk gedierte? Wie zal het me zeggen?

Terwijl ik mijn gedachten hierover op papier zet, raast hij achter me verder. Als ik me omdraai, is hij verdwenen. Zal ik hem ooit terugzien? Misschien wordt hij een prooi van mijn poezen, of trap ik er zonder erg een keer op. Van mij mag hij nog lang leven, dat leuke kleine bruine kevertje van drie bij één millimeter.

Jan Kruizinga